නික්ම යන්නට පෙර ...

සත් සමුදුරු පසු කර
නික්ම යන්නට
මොහොතකට හෝ පෙර
කියන්න..
ආදරෙයි කියා මට..
බලා ඉන්නට
යලි දිනෙක එන මඟ
රැඳෙන්න..
ඔබ ළඟින් සදහටම

ඔබ.. මම..

"අපි ගැලපෙන්නේ නෑ"

මතකයිද කිව්වා..

"මොන ගැලපීමක්ද?"

මම එහෙම ඇහුවා..

ඇත්ත..

අපි ගැලපෙන්නේ නෑ..

"මම දන්නේ නෑ

ඔය කියන දේවල්"

සරලම උත්තරේ..

"ඒ මෝඩ හන්දා"

"හොඳටම පිස්සු"...

මම මටම කීවා..

කියන්න පුළුවන්ද

ආදරෙත් නෑ කියලා

"මම කැමති නෑ ඔය විදියට"

ඔබ එහෙම කිව්වා..

එත් මම ආදරෙයිනේ..

මම නිතර හිතුවා

ඇත්ත..

මම දන්නවා

අපි වෙනස් කියලා..

මට වෙනස් වෙන්න වෙයි

ඔබ නොවෙන හන්දා..

"ආදරේ බැඳීමක්..

සදහටම ‍රැදෙනා"

ඒතුල මට මා වන්න

උවමනා හින්දා

අපි දුරස් වී ඉමු..

තවත් දුක් නොවිඳා

මිතු සඳ ඇයිද නුඹ අමනාප..

මිතු සඳ ඇයිද නුඹ අමනාප..

මතකයි ඉතින් කල හැමදේම..

නැගි හසරැලිත්.. සැලි කඳුලැලිත්..

එක්ව වින්ඳෙමු හැමදාම..

පෙම් හසුන් සුළඟට මුසු වීය..

නුඹ තවත් මා හා විරසකද..

ඔබ මිතුරියට හිත් කොනේ වූ ඉඩ..

සබඳ දැන් නැතුවා වත්ද..

නුඹ තාම පමා නෑ..

තාරකා සපිරුණ
මන්දාකිනියක සැඟව..
සඳට ඔච්චම් කරන
තනි තරුව නුඹ..
අමාවක ආ දින
පසුතැවේවී..
තනි නොතනියට උන්
සඳ අහිමි වග දැන..
පුරා සඳ ගෙවී යත්
නුඹ තාම පමා නෑ..
අව අටවකදාට
සඳ ළඟින් දිලිහෙන්න..

නුඹ හා මම..

සිව් වසක් පුරාවට

ලියන්නට වෙරදැරූ

පෙම් කවිය නුඹ..

පිදූ සෙනෙහසට

පෙරලා කිසිවකුත්

නොපැතීමි මම..

අපැහැදිලි මතකයක

පාට තැවැරූ

සිතුවමක් වූ නුඹ..

අමාවක මහ රැයෙක

පුර සඳ පැතූ

හිස් අහස වීමි මම..

තුන් සිතම අවුළුවා

සුසුමක්ව නික්ම ගිය

සිත පැතුම නුඹ..

හිමිකමක් කියන්නට

සිහිනෙකිඳු නොපතා

මග හිඳිමි මම..

නුඹ හා මම..

මගේම ආදරය වූ

නුඹ..

ජීවිතේ හොයාගෙන...

ඔහේ ඇවිද

යනවා මම
ජීවිතේ...

හොයාගෙන

හරයක් නැතිව
සතුටක් නැතිව
කාගේවත්..
පිහිටක් නැතිව

කඳුලත් සමඟ
සුසුමත් සමඟ
හැමදාමත්..
නෑකම් ඇතිව

ඔහේ ඇවිද

යනවා මම

හමුවේ යැයි..
පැතුමක් ඇතිව

කවුරුන්ද නුඹ මට....

කවුරුන්ද නුඹ මට....
කවුරුන් වීද නුඹ මට..
නුඹයි හැම මොහොතම..
නුඹම විය හැම මොහොතක්ම..
එතරම් බැඳුනි අප...
එතරම්ම රිදුනි හදවත..
එලෙසින් සිරවීය පණ නළ
එලෙසින්ම...

බොඳවීය නෙතු යුග....